Praca zdalna – co widzisz? Siebie z komputerem na tle turkusowego oceanu z drinkiem z palemką w ręku? A może wysyłasz maile z klimatycznej knajpki w Paryżu, popijając prosecco? Powiem Ci coś:

wcale się nie mylisz, a Twoje skojarzenia są bardzo trafne. 

A może każdego dnia tkwisz w zamknięciu czterech ścian swojego mieszkania i naparzasz od rana do wieczora w klawiaturę? Rzadko widujesz ludzi, a żeby poczuć się lepiej, włączasz w tle aplikację imitującą gwar panujący w biurze/kawiarni. Powiem Ci coś:

Ty też się nie mylisz.

Przez prawie 7 lat pracowałam na etacie w biurze, wstając o 5:00 rano i codziennie pokonując w dwie strony 90 km samochodem. Potem wyjechaliśmy w 3-miesięczną podróż do Azji i po powrocie nie wróciłam już do swojej biurowej posadki. Od sierpnia 2017 roku pracuję zdalnie. Początkowo oferowałam swoje usługi marketingowe innym, aktualnie prowadzę już tylko swój biznes. Doświadczyłam plusów i minusów etatu, jak i pracy zdalnej. Pracowałam z drinkiem z palemką w super miejscach, a czasem potrafiłam przez tydzień nie wyjść ani na minutę z mieszkania. Brak umiaru i zrozumienia specyfiki pracy zdalnej przypłaciłam zdrowiem. Jak bardzo, dowiesz się w połowie tego wpisu. Dzisiaj bez ściemy, opierając się na własnym przykładzie, chcę Ci opowiedzieć, jak wyglądała moja droga do pracy zdalnej.

Na początku wypadałoby wyjaśnić, czym się zajmuję/zajmowałam. Trzy lata mojej pracy zdalnej podzielę na etapy:

Początki mojej pracy zdalnej określiłabym jako poszukiwanie tego, czym chcę się zajmować. Współpracowałam wtedy z wieloma klientami. Zajmowałam się copywritingiem, robieniem zdjęć, prowadzeniem profili na social mediach, opracowywaniem strategii marketingowych itd.

Bardzo szybko zrozumiałam, że to nie dla mnie.

Od początku wiedziałam, że nie chcę iść w stronę agencji marketingowej i zatrudniać pracowników. Nie chciałam “mieć ludzi pod sobą”, wolałam być bardziej niezależna. Męczyło mnie rozdrabnianie się na wielu klientów i na różne branże. Żadnemu z klientów nie mogłam poświęcić 100% swojej uwagi, nie miałam też odpowiednich zasobów czasu, aby poznać daną branżę wystarczająco dobrze. Dlatego po 6 miesiącach zmieniłam profil swoich działań.

Pożegnałam się ze wszystkimi dotychczasowymi klientami, dla których wykonywałam małe zlecenia. Postanowiłam znaleźć jednego, dla którego będę pracowała zdalnie na pełny etat. Szybko udało mi się podjąć taką współpracę, która trwała następne dwa lata. To był super czas i naprawdę świetna, rozwijająca praca. Wydawałam książki, podcasty i zajmowałam się ich promocją. Montowałam filmy, nauczyłam się wydawać e-booki, pisałam teksty, robiłam zdjęcia, organizowałam konferencje itd. Nadzorowałam prace grafika czy informatyka. Taki człowiek orkiestra, który każdego dnia podejmuje się nieznanego wyzwania i dzięki temu w szybkim tempie uczy się wielu przydatnych rzeczy. 🙂

Relacja z klientem była świetna!

Jest starszy ode mnie tylko o dwa lata i podróżuje więcej niż my z Krzyśkiem razem wzięci. Spotykaliśmy się może dwa razy w roku, a na co dzień nadawaliśmy z różnych miejsc na świecie. Normą były więc wspólne telekonferencje z Birmy, Sri Lanki, czy Nowego Jorku. 😉

Co więc poszło nie tak, skoro było tak super?

Po niecałym roku współpracy z klientem otwarliśmy z Krzyśkiem nasz sklep z personalizowanymi mapami. Wówczas w asortymencie mieliśmy tylko kilka wzorów map, ale od początku w miarę regularnie się one sprzedawały. Stopniowo w sklepie zaczęły się pojawiać pinezki, kolejne wzory map, zaczęłam wydawać e-booki. Przez rok czasu po godzinach “etatowej” pracy prowadziłam bloga, tworzyłam nowe produkty i realizowaliśmy spływające zamówienia. Jeśli dodać do tego sprawy około-firmowe (księgowość, dokumenty, urzędy itd.), to zrobił się z tego wszystkiego drugi etat.

W rok czasu przytyłam 10 kg.

Próbowałam wszystko ogarniać, ale w praktyce wyglądało to tak, że siedziałam przy komputerze od 7:00 do 24:00. Nie miałam czasu na nic. Praktycznie kompletnie nie widywałam ludzi. Sporadycznie na jakiś imprezach, na które znajomi wyciągali mnie niemal siłą, bo “ja przecież mam tyle do zrobienia”. Co ciekawe, martwił się o mnie sam klient, dla którego pracowałam! Zachęcał do odpoczynku, wakacji, wyjazdów, dbał o mnie (wspominałam już, że to człowiek złoto? ;>). Ale niestety, nie miał wpływu na ogrom pracy przy obsłudze sklepu, który i tak musiałam wykonać po godzinach.

Usiłowałam chodzić o 6:00 rano na siłownię.

Zmęczony i niewyspany organizm buntował się jednak tak wczesnym pobudkom, więc po miesiącu prób poddałam się. Na obiady jadaliśmy jakieś gotowce sklepowe, nie było czasu gotować. W 2019 roku wielokrotnie zdarzały się tygodnie, w których np. przez siedem dni nie wyszłam w ogóle z domu. Nawet wyrzucić śmieci, ani do sklepu po chleb. Wszystko delegowałam Krzyśkowi, bo “ja przecież nie mam kiedy”.

To nie było zdrowe.

Zrozumiałam to dopiero, gdy mój organizm konkretnie się zbuntował. Brak energii, brak świeżych pomysłów, ciągły stres, że się nie wyrobię w deadline’ach. Huśtawki nastrojów, wypadające włosy, sina cera, zła dieta, +10 kg, zero sportu, brak kontaktu z ludźmi. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, jak bardzo źle jest z moim organizmem. Na początku 2020 roku podjęłam więc decyzję, że moje życie nie może tak dalej wyglądać. 

Po dwóch latach współpracy postanowiłam rozstać się z klientem i 100% uwagi poświęcić na prowadzenie naszego sklepu i tworzenie nowych produktów. W planach było tym samym doprowadzenie swojego organizmu do normalnego funkcjonowania. Założenia były bardzo ambitne, ale życie postanowiło się trochę skomplikować. Na rutynowej kontroli u lekarza usłyszałam, że mam podejrzenie nowotworu i natychmiast wysłano mnie na operację. Okazało się, że początek pandemii koronawirusa i szpitale zamknięte na klucz nie są żadną przeszkodą w przyjęciu pacjenta, jeśli tylko posiada się kartę DiLO. Tak, też wtedy musiałam googlować, co to za karta…

Ten czas pamiętam jak przez mgłę

i do tej pory nie pojmuję, jak Krzysiek dał radę ogarniać wszystko za mnie. Podczas gdy ja leżałam w szpitalu, on, wracając ze swojej pracy na etacie, brał się za realizację sklepowych zamówień. Pakował wysyłki, biegał na pocztę, jeździł w kółko do drukarni. Z łóżka szpitalnego uczyłam go przez Skype obsługi programu do wystawiania faktur, serwisu Apaczka do zamawiania kurierów i (tu wjeżdżają werble) Adobe Illustratora (!) do personalizowania projektów map. To był też czas, w którym kolano odmawiało mu posłuszeństwa, sam miał zaplanowaną operację na dwa tygodnie po mojej. Nie mam pojęcia, jak on to wszystko wtedy ogarniał, ale w moich oczach cały czas jest superbohaterem zaradności w trudnych momentach. Ale wracając do wątku pracy zdalnej…

Przeżyłam operację i jestem zdrowa.

Dlaczego wspominam w tym wpisie o komplikacjach zdrowotnych? Ponieważ nie mam żadnej pewności, czy pracoholizm i ówczesny, niezdrowy tryb życia nie wpłynął na tak drastyczne pogorszenie się stanu mojego zdrowia. Być może jedno z drugim nie miało nic wspólnego, ale pewnym jest, że nadmiar obowiązków, który na siebie wzięłam sprawił, że kompletnie nie obserwowałam swojego organizmu.

Aktualnie na co dzień zajmuję się

prowadzeniem naszego sklepu. Realizuję zamówienia, tworzę nowe produkty i treści na bloga. Wciąż sporo pracuję, ale znajduję w tym wszystkim czas dla siebie, rodziny,  znajomych. Wróciłam do gotowania, jeździmy na wakacje, oglądamy Netflixa. Słucham swojego organizmu i znajduję czas na… życie.

No dobra, to teraz konkrety. Każdego dnia robię coś innego, więc ciężko to w jakieś ramy wpisać, ale spróbuję jakoś zwizualizować swoją pracę.

7:00-8:00
Śniadanie i prasówka w necie.

8:00-11:00
Zawsze na “świeżą głowę” tworzę produkty. Na przykład: piszę treść do e-booka lub spotykam się z grafikiem i ustalam wygląd nowego wzoru personalizowanej mapy. Czasem jest to czas tworzenia zdjęć produktowych, czy obróbki gotowych już fotografii. Niekiedy, tak jak dziś, piszę po prostu nowy post na bloga. Artykuł nie jest oczywiście docelowo produktem, ale to właśnie blog jest głównym motorem napędowym sprzedaży naszych produktów, więc chcę go rozwijać.

11:00-13:00
Szykuję zamówienia do wysyłki. Jadę na pocztę, zamawiam kurierów itd. Odpisuję na e-maile od klientów.

13:00-14:00 
Personalizuję projekty map, które danego dnia zostały zamówione i wysyłam je do drukarni.

14:00-15:00
Tworzę wpisy na social media, Insta Stories, czasem redaguję newsletter.

Do tego dochodzą jeszcze takie rzeczy jak zamówienia półproduktów, odbiór wydruków map z drukarni, wizyty w Castoramie, działania marketingowe, księgowe tematy i inne. Zawsze jest więcej pracy niż czasu. 🙂 Jednak po dotychczasowych doświadczeniach z pracoholizmem staram się godzinę 15:00 traktować jak świętą. Wtedy Krzysiek wraca z pracy, jemy obiad, oboje odpoczywamy. Wieczory (ale nie wszystkie) są też czasem, gdy Krzysiek oprawia w ramy personalizowane mapy i razem szykujemy je do wysyłki. To zajęcie jest powtarzalne i nie wymaga już wielkiego skupienia, więc w tle odpalamy jakiegoś Netflixa i działamy sobie na luzie.

TAK i NIE. Tak, bo nie jeżdżę codziennie do biura, pracuję z domu, w dni i godziny, które mi odpowiadają. NIE, bo w miejscu zamieszkania trzyma mnie jednak realizacja zamówień fizycznych produktów. Kurierzy, drukarnia, poczta. Obecnie jestem na etapie, w którym mocno skupiam się na tworzeniu produktów cyfrowych. Bardzo podoba mi się to uczucie, gdy leżę na plaży, a telefon co jakiś czas informuje mnie o sprzedaży kolejnego cyfrowego produktu.

Dochód pasywny to zdecydowanie kierunek, w którym podążam.

Jeśli wciąż tu jesteś, to mam nadzieję, że moja historia nie spowodowała, że nie wierzysz w wizję fajnej zdalnej pracy w takim stylu:

Tak naprawdę praca zdalna umożliwia zarabianie i jednoczesne przebywanie w wielu przepięknych miejscach. Chcesz przykład? Bardzo proszę. Prawie cały e-book o rowerach w Austrii powstał w Niechorzu, gdzie przez tydzień pracowałam z takim widokiem na Bałtyk:

Nad jeziorem Garda na campingu kończyłam kampanię dla klienta i artykuł do gazety. Musisz mi uwierzyć na słowo, że w trakcie dnia podczas pracy widok na jezioro był cudny, ale niestety nie zrobiłam zdjęcia. Mam za to fotkę wykonaną wieczorem przy namiocie. Odpisywałam na wiadomość klienta i nie miałam jeszcze wtedy podświetlanej klawiatury na kompie. Trzeba było sobie radzić. 😉

Ostatnio leżąc na plaży w Chorwacji sprzedałam kilkanaście e-booków, nie robiąc przy tym kompletnie nic. Widzę duży potencjał w produktach, nad którymi intensywnie pracuje się jakiś czas, a które potem przynoszą dochód pasywny.

Ale musisz też wiedzieć, że…

zdalne zarabianie to nie zawsze praca marzeń i rajskie widoki. To nie są wakacje, tylko praca, jak każda inna. Za nic nierobienie nikt nie płaci. 😉 Praca zdalna to bardzo często zwykłe, całodniowe i żmudne klepanie w samotności w klawiaturę w zaciszu domu lub miejsca, w którym akurat jest internet. Był czas, w którym 2-3 razy w tygodniu lądowałam z laptopem i kawą w McDonaldzie. Bynajmniej nie dlatego, że to takie magiczne miejsce. 😉 Zdecydowanie wolałabym przytulną knajpkę z widokiem na ocean. Ale w McDonaldzie po prostu był dobry internet, cień (na plaży w pełnym słońcu nie zobaczysz nic na monitorze), w miarę wygodny stół i… dostęp do gniazdka (a to też nie jest oczywiste w każdej restauracji). Jak więc widzisz, każdy kij ma zawsze dwa końce.

Teraz: NIE. W przyszłości: NIE WIEM. Etat i praca stacjonarna wcale nie są gorsze. Znam z autopsji jeden i drugi sposób zarabiania, więc wiem, co mówię. 🙂 Wszystko zależy od potrzeb, jakie w danym momencie życia masz. Ja na chwilę obecną

bardzo spełniam się w tym, co robię

i nie wyobrażam sobie powrotu do pracy biurowej 9:00-17:00. Ale rok 2020 nauczył mnie, że nigdy nie można czegoś zakładać na 100%. Więc nie zakładam, nie wybiegam myślami w daleką przyszłość. Po prostu, realizuję kolejne pomysły, ciężko pracuję i jestem bardzo ciekawa, w jakim miejscu będę za rok. Nawet jeśli się potknę, jeśli coś mi nie wyjdzie, to trudno. Dostosuję się do nowej sytuacji, wrócę na etat, rozpocznę nowy rozdział. Ewentualna porażka zaboli, to jasne, ale

na pewno nie będę mogła sobie wyrzucić, że nie próbowałam.

Życie jest ulotne. Dni, tygodnie, miesiące mijają jak szalone. Więc nie odkładaj na jutro marzeń, nie czekaj na Nowy Rok, na odpowiedni czas. Nie odwlekaj na za miesiąc ważnych dla Ciebie spraw. To taki paradoks całe życie czekać na „lepszy moment”. Przecież nie masz pewności, czy będzie Ci dane zacząć “od poniedziałku”.

P.S. Wciąż tutaj jesteś? To jest najbardziej intymny wpis w historii tego bloga. Pisałam go bez przekonania i kasowałam. I tak w kółko. Wciąż myślę sobie: kogo miałaby interesować moja historia z pracą zdalną? Jaką to może mieć dla kogoś wartość? Rozumiem gotowe przewodniki turystyczne, ale taki wpis…? Więc jeśli wciąż tu jesteś i czytasz, to proszę zostaw po sobie jakiś ślad w komentarzu poniżej. Daj mi znać, czy w dobie nadmiaru informacji i szybkiego scrollowania Internetu tego typu osobiste wpisy mają jakikolwiek sens i rację bytu.

Agata & Krzysztof Cieślak 

Jesteśmy szczęśliwym małżeństwem, które ponad wszystko uwielbia podróżować. Naszym założeniem jest maksymalne korzystanie z życia, zanim się zestarzejemy. Podróżujemy raczej niskobudżetowo, nie dlatego, że to takie modne. My po prostu tak lubimy, a poranna kawa najbardziej smakuje nam przy namiocie, w plenerze.

 O NAS  |  WSPÓŁPRACA  |  KONTAKT  |  SKLEP